Film nawiązuje do amerykańskiej produkcji z 2001 roku pt. „Ostateczne rozwiązanie” (tytuł oryginalny „Conspiracy”). Amerykański film jest oparty na oryginalnych protokołach dokumentujących konferencję, która odbyła się 20 stycznia 1942 roku w Wannsee, gdzie zebrała się grupa hitlerowskich dygnitarzy, którzy postanowili „rozwiązać kwestię żydowską”.  

Podczas konferencji naziści podejmują tragiczną decyzję o masowej eksterminacji Żydów z wykorzystaniem komór gazowych. Film nawiązuje jedynie do estetyki i dramaturgii oryginału, ale podejmuje zupełnie inną kwestię: zasadności istnienia ludzkości jako gatunku osądzonego z perspektywy zwierząt. W ramach fabuły zaproponowanej w filmie, zwierzęta obmyślają zemstę na swoich wrogach. 

W rolę sędziów ludzkości wcielają się różne przedstawicielki i przedstawiciele fauny, wyliczając rozbudowaną listę argumentów przeciwko szkodliwej działalności homo sapiens. Zostają poruszone kwestie, które wraz z rozwojem ludzkiej cywilizacji, zagroziły istnieniu życia: od cierpienia zwierząt w hodowlach przemysłowych, przez zaśmiecenie oceanów gigatonami plastiku, po emisję gazów cieplarnianych prowadzącą do katastrofy klimatycznej. 

Groteskowość całej sytuacji potęguje fakt, że widz nie ma wątpliwości, kto w istocie bierze udział w owej konferencji. Za wizerunkami ssaków, ptaków i gadów kryją się ludzie, z rąk których codziennie na całym świecie giną zwierzęta. Rekwizyty użyte w filmie – tanie lateksowe maski – dobitnie wyrażają uprzedmiotawiający i kolonialny stosunek ludzi do wszystkich innych gatunków zamieszkujących Ziemię. Film pokazuje głęboki tragizm sytuacji zwierząt. Ich potrzeby nie tylko nie są respektowane, ale też w większości przypadków zwierząt hodowlanych ich cierpienie nie jest przez ludzi postrzegane i traktowane z empatią.

Wojciech Dada

 

(ur. 1964) – absolwent Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dyplom 1995). Od 1995 roku jest pedagogiem w Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Od 2002 współtworzy grupę artystyczną Wunderteam (z Rafałem Jakubowiczem i – od 2005 roku – z Maciejem Kurakiem, wcześniej również z Pawłem Kaszczyńskim oraz zmarłym w 2005 roku Włodkiem Filipkiem). Swoje prace prezentował na wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in. w Galerii Działań w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Galerii Wyspa w Gdańsku, Galerii Kubus w Hannoverze, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Galerii ON w Poznaniu, Zonie Sztuki Aktualnej w Łodzi, Entrepôt (port du canal) a Venarey-Les-Laumes, Francja, Anarchistycznym Klubie/Księgarni Zemsta w Poznaniu, CSW Znaki Czasu w Toruniu. 

Katarzyna Górna

 

(ur. 1968) – artystka, absolwentka „Kowalni“ (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie). Jest przedstawicielką nurtu zwanego sztuką krytyczną. W ostatniej dekadzie prace Górnej stały się zaangażowanymi społecznie manifestami dotyczącymi m.in. wyzysku pracowników, zmian klimatycznych i międzynarodowych korporacji. Od 2009 Górna angażowała się również w walkę o prawa twórczyń i twórców. Jest współzałożycielką Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej. W 2019 otrzymała tytuł doktory sztuki na Akademii Sztuki w Szczecinie.

Rafał Jakubowicz

 

(ur. 1974) – absolwent Akademii Sztuk Pięknych (Wydziału Wychowania Plastycznego oraz Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby) oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (Wydziału Neofilologii – specjalność: hebraistyka). Członek Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. W swoich projektach i praktyce dydaktycznej porusza problemy prekariatu, ruchu związkowego, wyzysku i praktyk oporu w specjalnych strefach ekonomicznych. Zajmują go także społeczne koszty transformacji w Polsce i Europie Wschodniej, bezrobocie i rasizm klasowy, antyspołeczna polityka mieszkaniowa, getta biedy i penalne zarządzanie biedą, a także zawłaszczenia pamięci w kontekście polityki historycznejych. W 2015 roku stworzył dla festiwalu WARSZAWA W BUDOWIE podświetlany relief portretujący warszawską działaczkę lokatorską Jolantę Brzeską zatytułowany „Musicie coś zrobić”.