Warszawa obserwowana z okna pracowni jest od wielu lat głównym tematem prac malarskich, serii fotografii i filmów Marioli Przyjemskiej. Błyszczące wieżowce ze stali i szkła, tworzące nowy krajobraz miasta współgrają w jej pracach z synonimami luksusu, jaki reprezentują drogie kosmetyki. Nowe miasto jest dla artystki „miastem spektaklu”, „miastem rzeczy”, konsumenckiego polowania na zdobycze, które mają wywołać w nas uczucie ponownego spełnienia. Nowe inwestycje to często budynki-gadżety w miejsce urbanistycznej harmonii, przestrzeni dla wspólnot i zieleni. Mieszkańcy, uzależnieni od centrów handlowych, jak to trafnie opisał Guy Debord w „Społeczeństwie spektaklu”, stali się „widmami”, duchami swojej dawnej tożsamości. Miasta podlegają „kulturze separacji”, oddzielenia się od innych i od siebie samego.

W czasie pandemii Przyjemska tworzy pełną dramatyzmu obserwację z okna swojej pracowni – film prezentujemy na stronie warszawawbudowie.pl. Przez kilkanaście godzin dziennie trwa tam budowa wieżowca. Kolejny wysoki biurowiec będzie stał o dziesięć metrów od okien bloku, w którym artystka mieszka i pracuje, a którego dolne piętra zostały już pozbawione światła, gdyż znalazły się w zacienionej szczelinie między budynkami. Budowa przeraża ją, ale też stanowi pierwszoplanowy widok z okna. Artystka dostrzega w trwających tuż za oknem uciążliwych pracach elementy dramatyczne: niezrozumiałą dla niej choreografię maszyn i ludzi. Jak mówi: „Maszyny wiercące wprowadzają dom w wibracje. Ramiona dźwigów niemal ocierają się o dom”.


Mariola Przyjemska

 

(ur. 1963) – malarka, autorka fotografii i obiektów. Absolwentka ASP w Warszawie, gdzie studiowała pod kierunkiem Tadeusza Dominika. Wspólnie ze Zbigniewem Liberą prowadziła legendarny artystyczny klub „Aurora” na warszawskim Powiślu – jedno z najważniejszych miejsc życia artystycznego w Polsce na początku XXI wieku. W swoich obrazach i fotografiach krytycznie przygląda się przemianom modelów konsumpcji, pozycji społecznej kobiet i przemian krajobrazu Warszawy czasów transformacji ustrojowej. Wyrastające za oknem pracowni drapacze chmur zlewają się w jej pracach z synonimami luksusu, jakimi są drogie kosmetyki. Nowe miasto jest dla artystki „miastem spektaklu”, „miastem rzeczy”, oferuje budynki-gadżety w miejsce urbanistycznej harmonii i zieleni.

Rok powstania: 2004
gwasz, tusz, ołówek, tektura. Dzięki uprzejmości artystki oraz Patrycji Huculak